Category Archives: Lain-Lain

Tambralingga

By Kelab Pencinta Sejarah Kelantan on October 18, 2013 | Leave a comment

Tambralingga adalah sebuah lagi kerajaan Melayu yang dipercayai muncul di Segenting Krasekitar abad ke-2 Masihi. Pada awal Kewujudan ianya hanya tercatat dalam sebuah kitab tua Tamil iaitu Kitab Niddesa dengan menyebut sebagai Tambralinggam dalam bahasa Tamil yang bermaksud Lingga Tembaga. Nama kerajaan ini tidak tercatat dalam mana-mana catatan China. Jika diamati dari masa kewujudannya pada abad ke-2 Masihi, kerajaan ini wujud sezaman denganKedah Tua dan Langkasuka, namun ia telah hilang dari sejarah selama lebih kurang 8 abad.

Ia hanya muncul semula sekitar tahun 1030 Masihi apabila ia disebut dalam sebuah inskripsi di India Selatan iaitu Inskripsi Tanjore. Walau bagaimanapun, H.G.Q. Wales berpendapat bahawa kerajaan itu terus wujud dan mengambil alih kerajaan Pan-Pan sekitar tahun 635 Masihi, iaitu setelah penghantaran utusan Pan-Pan yang terakhir ke China.

Dalam catatan Cina, negara ini dikenali sebagai Tan-ma-ling. Catatan terawal tentang negara ini diperoleh dalam Sung Shih (Sejarah Sung). Sung Shih mencatatkan bahawa rakyat kerajaan ini tinggal dalam rumah yang diperbuat daripada kayu. Mereka menggunakan emas dan perak sebagai bahan tukaran untuk perdagangan. Ibu kotanya tidak berbenteng dan rajanya apabila keluar akan menunggang gajah atau kuda. Dikatakan juga negara ini menghasilkan cula badak,gading gajah, logam perunggu (gangsa) dan Kayu Brezile. Ia juga menghasilkan beberapa jenis ubat-ubatan. Pada tahun 1001 Masih, pemerintahnya Tou Su Chi telah mengirimkan utusan ke China.

Chu-fan-chi karangan Chau Ju-kua (1225 Masihi) mencatatkan bahawa Tan-ma-ling(Tambralingga) merupakan salah sebuah jajahan takluk San-fo-tsi (Suwarnabhumi) dan ia telah diperintah oleh seorang Temenggung dari kerajaan itu. Di katakan juga pada tahun 1196 Masihi, ia pernah mengirim utusan ke China. Perkara ini menjelaskan bahawa ia telah bebas daripada kekuasaan Suwarnabhumi masa itu kerana kerajaan China hanya menerima perwakilan daripada kerajaan-kerajaan yang merdeka.

Daripada Tao i chih lio yang ditulis pada 1349 Masihi, diketahui bahawa Tan-ma-ling mempunyai pemerintahnya sendiri. Ia menghasilkan timah yang bermutu tinggi, mutiara, kapur barus, kulit penyu, sarang burung, kayu gaharu dan juga lilin lebah (lilin kuning). Melalui San tsai t’u hui 1607 Masihi pula diketahui bahawa negara itu tidak mempunyai raja, hanya seorang ketua sahaja.

Satu lagi sumber yang mencatatkan tentang kewujudan Tambralingga ialah sebuah inskripsi yang dikenali sebagai inskripsi Caiya (Grahi). Caiya merupakan sebuah bandar kecil di pantai timur Segenting Kra. Ia didirikan di kawasan sebuah kota yang lebih tua dikenali sebagai Grahi atau Kia-lo-hi oleh orang Cina. Inskripsi ini merupakan inskripsi tempatan. Ada kemungkinan Caiya (Grahi) adalah bekas ibu kota kerajaan Tambralingga. Inskripsi 1230 Masihi ini juga mencatatkan dengan jelas yang Grahi sebagai wilayah Tambralingga.

Inskripsi Grahi juga mencatatkan tentang seorang raja pemerintahnya bernama Chandrabhanuyang bergelar Sri Dharmaraja, Yang Dipertuan Tambralingga. Namun, jika mengikut catatan Cina,Tao- i Chih-lioh yang ditulis sekitar tahun 1340an mengatakan Tan-ma-ling tidak mempunya raja, ia hanya diperintah oleh seorang ketua sahaja.

Merujuk kepada satu catatan Cina, Lai Wai tai ta Tambralingga terkenal sebagai sebuah negara yang menghasilkan minyak wangi yang terbaik dan tiada tandingannya. Ia juga menghasilkan kayu gaharu yang paling wangi, lilin kuning dan getah kino. Menurut Tao-i Chih-lioh yang ditulis sekitar 1340, Tambralingga terdiri daripada dataran yang luas dan menghasilkan lebihan bijirin. Penduduknya, lelaki dan perempuan menyanggul rambut mereka dan memakai pakaian yang terdiri daripada sehelai baju putih dan kain sarung hitam yang diperbuat daripada kapas. Mereka menggunakan satin, sulaman atau sejumlah timah sebagai mas kahwin. Orang disini memasak air laut untuk dijadikan garam dan menapai sekoi untuk dijadikan minunman keras. Di samping itu, negara ini juga menghasilkan timah bermutu tinggi, mutiara, kapur barus, kulit penyu, burung enggang, kayu laka dana gaharu.

Sebenarnya tidak banyak maklumat tentang Tambralingga ini yang merujuk kepada aspek pemerintahan, namun dalam satu Inskripsi Kemboja ada mencatatkan bahawa ada seorang putera daripada kerajaan Tambralingga yang bernama Suryawarman telah diangkat menjadi pemerintah Angkor pada tahun 1010 Masihi setelah merampas kuasa daripada raja sebelumnyaUdayadityawarman I pada tahun 1002 Masihi. Beliau digelar sebagai Suryawarman 1 (1002 – 1050 Masihi).

Walaupun perwakilan pertama kerajaan Tambralingga ke China dikirimkan pada tahun 1196 Masihi, akan tetapi Tambralingga hanya jelas telah dapat memerdekakan diri daripadaSuwarnabhumi (San-fo-tsi) sekitar tahun 1230 Masihi. Pemeberontakan Tambralingga kepada Suwarnabhumi ini telah dipimpin oleh Chandrabhanu. Inskripsi Caiya mencatatkan tentang usaha Chandrabhanu meluaskan tanah jajahannya. Mengikut Slamet Muljana mengandaikan bahawa di bawah pemerintahan Chandrabhanu, kerajaan Tambralingga telah menjadi sebuah kerajaan yang terkemuka di Asia Tenggara dan menjadi saingan kepada kerajaan Suwarnabhumi. Pada tahun 1247 Masihi dan 1271 Masihi, Chandrabhanu telah melancarkan serangan ke atas Sri Lankatetapi gagal menawannya. Kitab Culawangsa mengesahkan secara terperinci kedua-dua serangan ini.

Kita tidak tahu bilakah sebenarnya kerajaan ini hilang terus dari sejarah kerana pada adab ke-17 Masihi, ia masih disebut dalam catatan Cina, San tsai t’u hui. Namun, nampaknya kerajaan itu sudah begitu mundur ketika itu kerana ia tidak beraja lagi sedangkan semenjak abad ke-11 Masih hingga abad ke-13 Masihi diketahui ianya mempunyai raja dan kekuasaanya meluas hingga meliputi seluruh utara semenanjung.

Posted in: Lain-Lain

Berakhir dasawarsa pertama alaf kedua

By Kelab Pencinta Sejarah Kelantan on September 25, 2012 | Leave a comment

31 Disember ini maka berakhirlah tahun 2009. Jika dekad ini dikira dari tahun 2000, maka ia juga menandakan penghujung dasawarsa pertama bagi abad ke-21 dan alaf kedua.

Dekad dan dasawarsa mempunyai sama maksud. Dasa ialah sepuluh dan warsa ialah tahun, dari perkataan Sanskrit. Dekad dari perkataan Inggeris, decade.

Abad dan kurun mempunyai makna serupa. Sementara perkataan lain daripada alaf ialah milenium. Satu daripada bahasa Arab, dan satu lagi bahasa Inggeris. Bahasa Melayu diperkayakan oleh perkataan-perkataan Sanskrit, Arab dan Inggeris.

Bahasa Sanskrit sudah lama mati, Tetapi ia diwarisi oleh Hindi dan Urdu. Bahasa Melayu amat selesa dengan perkataan-perkataan daripada bahasa Sanskrit. Seperti Latin, Sanskrit menjadi bahasa yang mampu mengungkap buah fikiran bertahap tinggi. Tetapi kedua-duanya telah pupus.

Hindi, bahasa rasmi India mewarisi Sanskrit. Pada zaman India diperintah Islam, iaitu oleh Moghul, bahasa Parsi yang dibawanya terterap ke dalam Hindi untuk melahirkan Urdu. Dengan gabungan Sanskrit dan Parsi, Urdu muncul sebagai bahasa indah.

Kedua-dua Hindi dan Urdu muncul sebagai bahasa yang indah, sedap didengar oleh telinga Melayu. Cuba dengar dialog dalam filem Bollywood, dengan mudah ia menjadi ajukan bagi peminat dari kalangan orang Melayu. Apatah lagi muzik dan lagu Hindustan. Dengan alatan muzik yang begitu mengasyikkan bagi orang Melayu.

Kini, Urdu adalah bahasa rasmi Pakistan, negara Islam yang lahir daripada perpecahan India. Bahasa ini menggunakan tulisan seperti yang digunakan oleh Parsi. Keindahan Urdu dapat dinikmati dengan mendengar puisi Muhammad Iqbal, penyair India yang merindukan penubuhan negara Islam Pakistan.

Parsi pula adalah bahasa yang indah. Kedatangan Islam ke negara itu menjadikan Parsi menggunakan aksara Arab sebagai tulisannya. Tetapi ia mengubah suai untuk memadankan kegunaannya bagi bahasa itu. Khatnya juga berbeza daripada tulisan yang banyak digunakan oleh orang Arab.

Keindahan Parsi sampai kemuncaknya pada zaman Khilafah Abasiah. Walaupun kepimpinannya adalah Arab Syunnah wal Jamaah tetapi kerajaannya memerintah dengan mandat yang diterima daripada Syiah dan orang Parsi. Maka bahasa Abasiah adalah Arab dan Parsi.

Apabila Mongol datang dan menakluki kerajaan Abasiah, ia mendapati suatu tamadun yang besar. Bukannya orang Parsi jadi Mongol. Tetapi mereka yang menjadi Parsi. Pemerintahan merekalah yang menakluki Afghanistan dan India, dan kemudian dikenali sebagai Moghul.

Nusantara

Dunia Melayu, Nusantara yang terasnya di Jawa, Sumatera dan Tanah Melayu selesa dengan persuratan India, Parsi dan Arab. Sebab itu dalam bahasa Melayu terdapat banyak perkataan bertahap tinggi dari bahasa Sanskrit, Parsi dan Arab. Bukan itu saja, tamadun dan budaya yang diminati oleh orang Melayu juga datang dari Arab, Parsi dan India. Bila sebut Arab dan Parsi, pusat asalnya ialah di Baghdad bermula dengan pemerintahan Abasiah.

Tetapi pengaruh India adalah lebih awal lagi apabila Sriwijaya, Majapahit dan kerajaan sezamannya mengambil tamadun yang berasaskan Sanskrit. Pemerhati sering melihat sesuatu tamadun dari sudut agama, iaitu Hindu, Buddha dan Islam. Tetapi cuba lihat dari sudut bahasa, iaitu Sanskrit, Parsi dan Arab, mungkin ia lebih membuka pemahaman kepada jati diri Melayu.

Sememangnya kemudian Inggeris, baik dalam bentuk British mahupun Amerika menawan India, Iran dan Iraq hingga menghancurkan tamadun gemilang di situ. Dunia Melayu pula bukan saja dikuasai Inggeris tetapi juga Belanda dan Portugis.

Maka bahasa Melayu turut dipengaruhi ketiga bahasa Barat itu. Masuklah perkataan-perkataan Portugis, Belanda dan Inggeris ke dalam bahasa Melayu. Tetapi perkataan daripada bahasa Inggeris lah yang paling banyak dan secara terus terusan masuk.

Tetapi bagi orang Melayu, perkataan dari bahasa Sanskrit, Arab dan Parsi adalah lebih selesa digunakan daripada Inggeris.

Cuba lihat, walaupun dasawarsa itu panjang daripada dekad, tetapi ia lebih dirasakan indah. Begitu juga dengan abad atau kurun. Tidak ada orang Melayu mahu mengambil perkataan century bagi menggantikan abad.

Walaupun ada orang menggunakan milenium atau milenia, tetapi alaf lebih indah, malah ringkas..

Contoh lain ialah bangunan. Tidakkah indah bagi bahasa Melayu untuk menggunakan perkataan wisma daripada building. Atau menara daripada tower. Begitu juga nama tempat. Damansara, Titiwangsa, Melawati, Mahameru dan seumpamanya adalah dari bahasa Sanskrit. Cuba bandingkan dengan Brickfields, Glenmarie, Cameron dan Butterworth. Mana lebih indah?

Pada tahun 1970-an, sememangnya bahasa Melayu sedang bangkit. Bahasa Malaysia dan Bahasa Indonesia berpakat melalui persamaan ejaan sebagai usaha untuk menjadikan Melayu bahasa tamadun.

Kedua-dua negara di bawah pimpinan Tun Razak dan Suharto sedang muncul sebagai teras ASEAN yang mahu membawa kemakmuran baru di Nusantara. Andai kata ketika itu Indonesia dan Malaysia berjaya menjadi negara berekonomi maju, maka bahasa Melayu akan turut bangkit. Singapura pasti akan mengutamakan bahasa Melayu.

Setelah 20 tahun, Indonesia gagal muncul sebagai negara maju. Malaysia saja tidak mampu menjulang bahasa Melayu.

Ketika yang sama hegemoni Inggeris mula memantap. Kesatuan Soviet kalah dalam Perang Dingin kepada Amerika. Inggeris mengalahkan Rusia. Globalisasi berlaku dengan Inggeris sebagai bahasanya. Akibat Perang Dingin berakhir, maka rangkaian ketenteraan yang kemudian menjadi Internet tertebar ke seluruh dunia, bahasa mereka ialah inggeris.

Maka orang Melayu kini merasakan untuk bersaing mereka mesti berbahasa Inggeris.

Sumber : Utusan Online

Posted in: Lain-Lain

PENSYARAH MELAYU (ULAMA’) DI OXFORD

By Kelab Pencinta Sejarah Kelantan on September 23, 2012 | Leave a comment

Assalamualaikum dan Salam Sejahtera.

Semoga anda semua diberkati dan sentiasa dilindungi Allah hendaknya.

Terlebih dahulu, jangan salah tafsir tentang tajuk tersebut. Kami tidak berniat untuk merendah-rendahkan Martabat kita, kami ingin membawa kalian mengenali dan mendekati seorang insan yang bernama Dr Muhammad Afifi al-Akiti yang berkhidmat di Oxford sebagai Pensyarah dalam bidang Teologi.

Dato’ Dr Muhammad Afifi al-Akiti

Artikel jelas dan detail boleh dibaca di pautan ini. dan juga di sini

Rumusan dari artikel tersebut dapatlah kami simpulkan bahawa pada zaman Ulama Besar Semenanjung Tanah Melayu dahulu seperti Tok Kenali, Tok Janggut, Tok Selehor, keluar dari Kelantan dan mengembara ke Tanah Arab untuk menuntut Ilmu agama.

Akhirnya pulang dan berbakti kepada tanah Air dan terbukti, Orang Kelantan kemudiannya masyhur dengan alim dan tawaduk.

Namun, selepas kolonial British mencampuri urusan pentadbiran di Kelantan usaha-usaha dakwah ini juga telah terbantut dan terhad kepada Fungsi Majlis Agama Islam Kelantan yang pada waktu itu banyak menaja pelajar untuk menuntut pelbagai cabang ilmu.

Syeikh Afifi , contoh dekat dengan kita, beliau keluar dari Perak dan menuntut di Pondok seterusnya merantau dan mengembara untuk menuntut ilmu dan akhirnya beliau diiktiraf oleh Dunia Islam dan Dunia Barat.

Sama seperti Syeikh Ahmad al-Fatani yang masyhur di Dunia Islam dan Dunia Barat melalui pemikiran beliau yang kritis suatu ketika dahulu.

Bezanya adalah, Syeikh Ahmad tidak memerlukan dokumen ataupun sijil untuk merujuknya. Berbanding pada masa sekarang, sudah tentu sukar untuk kita berguru dengan Syeikh Afifi kerana kita memerlukan Degree dan Master terlebih dahulu dan barulah boleh menjadi pelajar beliau dan sudah tentu lebih rumit lagi untuk kita terus berguru dengan beliau kerana syarat Oxford adalah amat ketat sekali.

KITA BERBANGGA MEMPUNYAI ANAK MELAYU YANG HEBAT SEPERTI SYEIKH AFIFI, TETAPI TERKILAN KERANA KITA TIDAK BOLEH MERUJUK SECARA TERUS DENGANNYA. SEMUANYA TELAH DITAKDIRKAN ALLAH S.W.T

Di Malaysia, masih ramai alim ulama yang boleh menjadi rujukan dan masih ramai yang sentiasa saling memperingati tentang Islam dan amal makruf nahi mungkar.